* ehtaká ; (d’ehtaka). Verbo n’infinitivo. Fihá en la tierra una ‘htaka i amarrá a eya una behtia. 2. Zenyalá un terreno kon’ ehtakah. 3.. Zuhetá, klavá kon’ ehtakah, n’ehpeziá er kuéro, de manera ke ze mantengan ehtiráoh kuando z’ ehtiende ner zuelo pa ke ze zeke. 4. Zuhetá a argien kon’ ehtakah ar zuelo pa torturahlo. 5. Kedarze inmovi i tiezo a manera d’ ehtaka.
![]() |
Ehta páhina ehtá ehkrita zegún l'ortografía'e l'Abd Allah al Malah pa' l'andalú. |