* ehtaka ; (Zeguramente der gótiko *stakka; inglé antiguo staca, neehlandé medio e inglé stake). f. Palo afiláo n’ un’ ehtremo pa klavahlo. 2. Rama o palo verde zin raízeh ke ze planta pa ke z’aga un’arbo. 3. Palo gruézo ke puée maneharze a manera de bahtón. 4. Klavo de hierro de treh’ a kuatro dezímetroh’e largo, ke zirve pa klavá vigah i tabloneh. 5. Kuehna k’ apareze en loh ziervoh ar kumplí un’ anyo d’ edá. 6. A ehtaka, o a la ehtaka. lokuzioneh avverbialeh. Marítimo. Kon zuhezión, zin podé zepararze d’ un lugá. Kavá ehtakah un buke. fraze. Marítimo. Kabezeá muxo por’ efetto dela má de proa, adelantando poko en zu derrota. Ehtá argien a la ehtaka. fraze kolokiá. Ehtá reduzío a ehkazah fakurtadeh, a kortoh medioh o a poka libertá. No dehá ehtaka en la paré. fraze kolokiá. Arrazahlo o dehtruihlo tó. Plantá ehtakah un buke. fraze. Marítimo. Kavá ehtakah.
![]() |
Ehta páhina ehtá ehkrita zegún l'ortografía'e l'Abd Allah al Malah pa' l'andalú. |
[[categoría:vokabulario dela lengua 'ndaluza]]